Enfant

Un enfant est un être humain dont le développement se situe entre la naissance et la puberté.

étymologie
L'origine du mot enfant est latine : infans signifiait, chez les Romains, « qui ne parle pas ». Les concept d'enfance et les valeurs y afférentes ont beaucoup évolué de l'antiquité à nos jours, selon les civilisations, les classes sociales et les contextes et la personnalité des parents.

Enfant et genre
Un enfant de sexe féminin est appelé fillette puis fille et de sexe masculin un garçonnet, un garçon (fils) puis jeune homme à l'adolescence.

Physiologie
Mis à part les organes sexuels, le système pileux et les proportions relatives du corps, les jeunes enfants diffèrent peu physiquement des adultes: les grandes différenciations surviennent à la puberté à travers les modifications hormonales.

Les stades de l'enfance
Ils ont beaucoup varié dans l'espace et dans le temps. Ce sont aujourd'hui généralement : nouveau né et nourrisson (bébé), puis petite enfance.La période de l'enfance concerne en Europe les 6-13 ans.Aux États-Unis, la période de l'enfance est considérée entamée à 3 ans et terminée vers 7 ans. Et les 8-13 ans sont considérés comme des préadolescents.

Reconnaissance légale
Pour la loi, une personne qui n'est pas adulte est appelée mineur. Dans beaucoup de pays, cette limite est fixée à 18 ans. En France, la loi offre une protection accrue pour les mineurs. Il existe dans ce pays un "Juge des enfants"
La pédiatrie est la branche de la médecine s'occupant de la santé des enfants.

Acception particulière
Le mot « Enfant » est utilisé en Analyse transactionnelle dans les États du Moi, il désigne un ensemble de comportements.
Enfance est l'autobiographie de Nathalie Sarraute. Livre écrit sous la forme d'un dialogue entre Nathalie Sarraute et son double qui assure l'authenticité de son récit par ses interrogations, ses mises en garde.

Nécessités physico-psychologique
Tout les enfants doivent trouver réponse à quelques besoins vitaux physico-psychologiques et affectifs de base pour pouvoir se développer « normalement ». L'enfance et la petite enfance sont réputées être des périodes importantes pour la formation de la personnalité du futur adulte.

radar

Le radar est un système qui utilise les ondes radio pour détecter et déterminer la distance et/ou la vitesse d'objets tels que les avions, bateaux, ou encore la pluie. Un émetteur envoie des ondes radio, qui sont réfléchies par la cible et détectées par un récepteur, souvent situé au même endroit que l'émetteur. La position est estimée grâce au temps de retour du signal et la vitesse est mesurée à partir du changement de fréquence du signal par effet Doppler.
Le radar est utilisé dans de nombreux contextes : en météorologie, pour le contrôle du trafic aérien, pour la surveillance du trafic routier, par les militaires, en astronautique, etc. Le mot lui-même est un néologisme provenant de l'acronyme anglais : RAdio Detection And Ranging, que l'on peut traduire par « détection et estimation de la distance par ondes radio » ou plus simplement « radiorepérage ». Cet acronyme d'origine américaine a remplacé le sigle anglais précédemment utilisé : "RDF" (Radio Direction Finding). Depuis, le mot est entré dans la langue usuelle, perdant donc son écriture de sigle.

Couleur

On nomme couleur la perception par l'œil d'une ou plusieurs fréquences d'ondes lumineuses, avec une (ou des) amplitude(s) donnée(s).
Il importe de ne jamais confondre couleur, notion perceptive, et longueur d'onde, notion physique. Ainsi, l'œil humain est le plus souvent incapable de distinguer un jaune monochromatique (une seule longueur d'onde) d'une composition correspondante de vert et de rouge. Cette illusion permet d'afficher du jaune sur nos écrans d'ordinateur, et, plus généralement n'importe quelle couleur grâce à la synthèse additive trichrome.
L'arc-en-ciel étant le spectre des longueurs d'ondes monochromatiques, ne comporte qu'un faible sous-ensemble des couleurs visibles par l'œil humain (mais a contrario contient des longueurs d'ondes invisibles à l'œil humain). Le rose, par exemple, n'y figure pas : il s'agit d'un panachage que ne peut restituer aucune longueur d'onde monochromatique. Le rose est en effet constitué par l'accumulation de plusieurs ondes monochromatiques.
Le seul procédé connu de restitution intégrale des couleurs, c'est-à-dire fixant le panachage réel des longueurs d'onde de départ et non sa simple projection sur un nombre limité d'axes de teinte, est la photographie interférentielle de Lippmann (1891), onéreux et de mise en œuvre aussi contraignante que l'holographie, car fonctionnant lui aussi sur le principe des interférences. Les procédés polychromes (trichromes, quadrichromes, hexachromes…) lui sont donc préférés.

Synthèse additive

Le principe de la synthèse additive des couleurs consiste à s'efforcer de reconstituer, pour un œil humain, l'équivalent (l'apparence) de toute couleur visible, par l'addition, selon des proportions bien choisies, de lumières provenant de trois sources monochromatiques (par exemple des spots) dont les longueurs d'onde sont choisies une fois pour toutes pour répondre au mieux à cet objectif.
En observant l'arc-en-ciel, on peut voir que les gouttelettes de pluie, dans le lointain, décomposent la lumière en six couleurs, comme le feraient des prismes.
Newton reproduisit ce phénomène en décomposant la lumière solaire grâce à un prisme optique (un prisme droit en verre à base triangulaire). Il réussit à décomposer la lumière blanche en toutes les différentes couleurs du spectre.
Le physicien Young fit le contraire de Newton. Il recomposa la lumière. Il fit converger les six couleurs du spectre et obtint la lumière blanche. Il alla même plus loin en démontrant que les six couleurs du spectre pouvaient être réduites à trois. C'est-à-dire qu'il pouvait recomposer la lumière blanche avec ces trois couleurs. Il démontra aussi qu'en les mélangeant deux par deux, il pouvait obtenir les autres.
Et c'est ainsi qu'on différencia les couleurs primaires des secondaires.
Ce système de mélange de lumières signifie que plus on ajoute de couleurs plus on obtient de clarté. Par exemple, le vert et le rouge donnent le jaune indéniablement plus clair. On parle dans ce cas de système additif.
En théorie, ces trois longueurs d'onde optimales, que l'on appelle couleurs primaires, sont celles, complètement saturées, dont les teintes correspondent au maximum de sensibilité des trois types de cellules en forme de cône qui tapissent la rétine d'un œil humain normal (donc non atteint de daltonisme ou autre dyschromatopsie).
Les trois couleurs primaires sont les suivantes :
rouge primaire ;
vert primaire ;
bleu primaire.
Tout ceci correspond à ce qu'on appelle en français le système RVB ou en anglais RGB (Red, Green, Blue).
Il est à noter qu'il existe bien d'autres systèmes liés au RVB qui sont issus des travaux de la Commission Internationale de l'Éclairage. Le système de base est le CIE XYZ, d'où l'on déduit le CIE xyY qui sépare la luminance et la chrominance. Ce dernier a donné naissance à de nombreux systèmes pratiques dont le plus utilisé est sans doute le CIE Lab qui comporte le jaune en plus du rouge, du vert et du bleu.
Le système RVB (ou RGB) peut aussi, de façon équivalente, être exprimé selon trois autres composantes qui sont la teinte, la valeur et la saturation et correspondent en français au système TSL (Teinte, Saturation et Luminosité ou valeur) et en anglais au système HSL (d'après les trois mots anglais Hue, Saturation et Lightness).
Il existe des formules mathématiques permettant de passer des trois composantes RVB aux trois composantes TSL (et inversement).
On nomme lumières de couleurs fondamentales (parfois appelées couleurs secondaires) les lumières de couleurs saturées obtenues en mélangeant deux à deux et en parts égales les lumières de couleurs primaires.
Les couleurs complémentaires sont les couleurs qui, combinées, contiennent toutes les couleurs du spectre et aucune en commun.
Les trois couleurs secondaires dans le système additif sont :
cyan (lumières verte et bleue, complémentaire de la rouge) ;
magenta (lumières rouge et bleue, complémentaire de la verte) ;
jaune (lumières verte et rouge, complémentaire de la bleue).
qui sont en fait les couleurs primaires du système soustractif et donne le système CMJ (en anglais CMY ou YMC).
Lorsqu'on mélange plus de deux primaires, on désature la couleur. Elle perd donc en saturation et gagne en valeur, pour se rapprocher du blanc.

diamant

Le diamant est un minéral composé de carbone, dont il représente l'allotrope de haute pression, qui cristallise dans le système cristallin cubique. C’est le plus dur (dureté Mohs de 10) de tous les matériaux naturels.

Étymologie
Le mot est dérivé du grec αδαμας (adamas : « indomptable », d'adamastos : « inflexible, inébranlable », qui a également donné adamantin et adamant, ancien nom du diamant), qui désignait initialement le métal le plus dur, puis toute matière très dure, comme la magnétite. Il a ainsi servi à désigner une grande variété de gemmes, telles que (toutes ces dénominations sont désormais interdites, sauf indication de la provenance d’un véritable diamant) :
le corindon synthétique : diamant d’alumine ;
l’hématite : diamant noir du Névada, diamant d’Alaska (hématite noire) ;
l’obsidienne décolorée : diamant du Névada ;
la pyrite : diamant alpin, diamant de Pennsylvanie ;
le quartz :
diamant de Bohême, de Briançon, de Brighton, de Bristol, de Buxton, de Hawaii ; diamant irlandais, diamant mexicain, diamant occidental ;
diamant Marmorosch (variété de quartz) ;
diamant d’Alaska, diamant du Brésil (cristal de roche) ;
diamant d’Alençon, diamant allemand (quartz enfumé) ;
diamant d’Arkansas (quartz nommé également Horatio Diamond) ;
diamant du Colorado (quartz fumé transparent) ;
diamant du Dauphiné, diamant de Rennes (quartz hyalin) ;
le zircon : diamant de Ceylan (incolore), diamant de Matura (zircon décoloré).
Il faut aussi noter qu’en France, l’usage commercial du terme diamant de culture (diamant synthétique) est interdit (cf. article gemme).

Histoire
La découverte en 1793 de sa composition, du carbone pur, par Antoine Lavoisier, a marqué le début de l’épopée de sa synthèse. Cependant, il a fallu attendre le milieu du XXe siècle pour qu’enfin des chimistes réussissent à le fabriquer. Dès lors, le diamant est devenu un matériau industriel dont la production annuelle atteint aujourd’hui plus de 400 millions de carats, soit 80 tonnes.

Propriétés
Le diamant est une forme métastable du carbone dans les conditions de température et de pression normales. Il brûle dès 500°C dans un courant d’air, mais s’il est maintenu à 1 100°C sous atmosphère neutre, il se transforme en graphite.

Lepidoptera

Les lépidoptères (Lepidoptera) sont un ordre d'insectes dont la forme adulte (imago) est communément appelée papillon.
Ils se caractérisent à l'état adulte par trois paires de pattes (comme tous les insectes) et par deux paires d'ailes recouvertes d'écailles de couleur très variée selon les espèces. Les lépidoptères pondent des œufs qui donnent naissance à des larves appelées chenilles. Ces dernières fabriquent de la soie, et forment ensuite souvent un cocon, ou une chrysalide, où elles se transforment en adulte ou imago.

Caractéristiques

Les lépidoptères sont caractérisés par :
des pièces buccales transformées en trompe, enroulée en spirale pour aspirer le nectar ;
Sous la forme adulte (papillon):
deux paires d'ailes membraneuses recouvertes d'écailles colorées, qui sont des soies aplaties ; le mot lépidoptères vient de cette caractéristique : lepidos veut dire écailles en grec.
un corps presque toujours caché par un épais revêtement de phanères ;
La trompe est formée par les galeas des maxilles qui sont fortement allongées et reliées entre elles par deux coaptations : l'antérieure formées de soies et la postérieure formées de crochets qui les solidarisent fortement formant ainsi un canal qui permet l'aspiration du nectar (botanique). Toutes les autres pièces buccales sont atrophiés ou absentes à l'exception des palpes labiaux qui protègent la trompe lorsqu'elle est enroulée au repos.
la larve, ou chenille, est de type broyeur avec deux glandes labiales séricigènes c'est-à-dire fabriquant un fil de soie ;
une transformation en chrysalide souvent dans un cocon. Le développement des chenilles s'effectue généralement en cinq stades marqués par des mues jusqu'à la transformation en chrysalide. Suivant les espèces, la nymphose a lieu à l'air libre et la chenille s'entoure parfois d'un cocon de fils de soie avant de se transformer en chrysalide ou bien elle a lieu sous terre.
99 % des espèces connues sont phytophages[1], c'est-à-dire se nourrissent de plantes. Les adultes se nourrissent pour la plupart de nectar des plantes à fleurs. Certains ont les pièces buccales classiques des insectes et sont donc considérés comme des espèces « primitives », d'autres ont une trompe atrophiée et ne se nourrissent pas à l'état adulte.

ประวัตินาฬิกา

ประวัตินาฬิกา
นาฬิกาแดด เป็นนาฬิกาที่ใช้บอกเวลารุ่นแรกสุด ชาวสุเมเรียนเป็นชนเผ่าหนึ่ง ที่ใช้นาฬิกาชนิดนี้ โดยจะแบ่งช่วงเวลาออกเป็น 12 ช่วงในหนึ่งวัน ซึ่งแต่ละช่วงจะกินเวลาประมาณ 2 ชั่วโมง โดยใช้วิธีวัดความยาวแสงเงาเป็นมาตรฐานในการวัดระยะเวลาด้านชาวอียิปต์ แบ่งเวลาออกเป็น 12 ช่วงเช่นกัน โดยดูเวลาจากเสาหินแกรนิตที่เรียกว่า “Cleopatra Needles” การดูเวลาจะสังเกตจากความยาวและตำแหน่งเงา ที่แสงอาทิตย์ตกกระทบบนพื้นทำกับขีดทั้ง 12 ช่วงเวลาที่แบ่งไว้ เพื่อจะได้ไว้ดูว่าช่วงกลางวันเหลือเวลาที่เท่าไหร่
นาฬิกาแดดClepsydraส่วนชาวโรมัน แบ่งเวลาออกเป็นช่วงกลางวันและกลางคืน คอยมีเจ้าหน้าที่ประกาศเท่านั้น ขณะที่ชาวกรีกประดิษฐ์นาฬิกาน้ำ โดยใช้ถ้วยเจาะรูจมลงในโอ่ง เรียกว่า “Clepsydra” ดูการจมของถ้วยเทียบระยะเวลา ชาวกรีกใช้นาฬิกาชนิดนี้ในศาล ต่อมาในปี 250 ก่อนคริตศักราช นักปราชญ์อาร์คิมิดิส พัฒนานาฬิกาน้ำนี้ขึ้นโดยเพิ่มตัวควบคุมความเร็ว เขาปรับปรุงนาฬิกาชนิดนี้เพื่อใช้งานทางดาราศาสตร์
ต่อมาจึงมีการทำนาฬิกาทรายขึ้น ซึ่งมีลักษณะเป็นแก้วเป่าสองชิ้นมีรูแคบๆ กั้นกลาง โดยใช้ทรายเป็นตัวบอกเวลา จัดเป็นนาฬิกาแบบแรกที่ไม่อาศัยปัจจัย ดิน ฟ้าอากาศ มักใช้จับเวลาระยะสั้นๆ เช่น การกล่าวสุนทรพจน์ การบูชา การเฝ้ายาม และการทำอาหาร เป็นต้นสำหรับนาฬิกายุคใหม่ พัฒนาขึ้นช่วง ค.ศ.100 - 1300 ในยุโรปและในจีน คำว่า “Clock” ในภาษาฝรั่งเศสแปลว่า ระฆัง อาศัยหลักการดึงดูดก่อให้เกิดน้ำหนักที่จะเคลื่อนคันบังคับ ซึ่งจะทำให้เข็มนาฬิกาเคลื่อนที่ หอนาฬิกาแห่งแรกในโลก ติดตั้งที่มหาวิหารสตร๊าสบวร์ก ในเยอรมันนี ปี ค.ศ.1352 – 54 และปัจจุบันยังใช้งานได้อยู่ ต่อมาในปี ค.ศ.1577 จึงมีการประดิษฐ์เข็มนาที และในปี ค.ศ. 1656 จึงมีการประดิษฐ์ลูกตุ้มที่ใช้ในนาฬิกาทำให้บอกเวลาเที่ยงตรงยิ่งขึ้น ส่วนนาฬิกาพก ประดิษฐ์ขึ้นโดย นาย ปีเตอร์ เฮนไลน์ ชาวเมืองนูเรม-บวร์ก จากนั้นในปี ค.ศ.1962 มีการประดิษฐ์นาฬิกาเชิงอะตอมซีเซียม ใช้ในหอดูดาวกรีนิช ประเทศอังกฤษ ซึ่งถือว่าจับเวลาคลาดเคลื่อนน้อยที่สุด

Bodyslam (band)

Bodyslam is a popular Thai rock band during the 2000s. It is best known by the voice of the leading vocal, Athiwara Khongmalai, nicknamed Toon, who also composed a majority of its songs. The band also did most of the music arrangements. As of 2006, it has released three albums, the latest one being Believe.
Current members are (Thai and nickname in parenthesis):
Athiwara Khongmalai (อาทิวราห์ คงมาลัย, Toon): lead vocals
Thanachai Tantrakul (ธนชัย ตันตระกูล, Yod): guitar
Thanadol Changsawek (ธนดล ช้างเสวก, Pid): bass guitar
Suchuch Chaneed (สุชัฒติ จั่นอี๊ด, Chad): percussion

ยาพิษ

คำง่ายๆ แต่ความหมายสุดลึกล้ำ

คำง่ายๆ ที่เธอใช้ประจำ ซ้ำไปซ้ำมา

คิดจะพูด แต่ก็พูดอย่างไม่คิด

รู้ไหมว่า หนึ่งชีวิตของใคร

ต้องเกิดปัญหา เจ็บช้ำปางตาย

ชีวิตวุ่นวาย คิดกันไปว่าจริง

ลุ่มหลงเชื่อใจ กับถ้อยคำร้าย ๆ

เอะอะก็ว่ารัก เอะอะก็คิดถึง

ก็เธอไม่เคยซึ้ง ไม่เคยเข้าใจ

ไม่เคยจะไม่รู้ ไม่เคยจะไม่เห็น

ไม่ห่วงเลยว่าใครจะเป็นจะตาย

คำพูดที่ไม่เคยคิด ที่จริงก็คือยาพิษ

ทำลายชีวิตของคนงมงาย เธอจะรู้บ้างรึเปล่า

คิดรึเปล่าว่ามีใครเค้าทุกข์ทน

พิษของคำคนร้ายแรงแค่ไหน

คำง่ายๆ ที่เธอใช้บอกกับฉันรู้ไว้ด้วย

ว่าความหมายของมัน

สำคัญแค่ไหนเจ็บช้ำปางตาย

ชีวิตวุ่นวาย คิดกันไปว่าจริงลุ่มหลงเชื่อใจ

กับถ้อยคำร้ายๆ เอะอะก็ว่ารัก

เอะอะก็คิดถึง ก็เธอไม่เคยซึ้ง

ไม่เคยเข้าใจ ไม่เคยจะไม่รู้

ไม่เคยจะไม่เห็น ไม่ห่วงเลยว่า

ใครจะเป็นจะตาย

คำพูดที่ไม่เคยคิด ที่จริงก็คือยาพิษ

ทำลายชีวิตของคนงมงาย

เธอจะรู้บ้างรึเปล่า คิดรึเปล่า

ว่ามีใครเค้าทุกข์ทน พิษของคำคนร้ายแรงแค่ไหน

ล้านคำลวงหลอกหลอนหัวใจ

วาดวิมานบนฟ้าแสนไกล

ล้วนเติมเต็มจากคำของใคร

แล้วความจริงอยู่ตรงที่ใด

เชื่อคำลวงสุดท้ายเสียใจ

โลกความจริงเรียนรู้หมุนไป

ทบและทวนไตร่ตรองข้างใน

ให้เวลาตัดสินหัวใจ

เอะอะก็ว่ารัก เอะอะก็คิดถึง

ก็เธอไม่เคยซึ้ง ไม่เคยเข้าใจ

ไม่เคยจะไม่รู้ ไม่เคยจะไม่เห็น

ไม่ห่วงเลยว่าใครจะเป็นจะตาย

คำพูดที่ไม่เคยคิด ที่จริงก็คือยาพิษ

ทำลายชีวิตของคนงมงาย

เธอจะรู้บ้างหรือเปล่า คำที่เธอนั้นพร่ำบอก

รักที่ลวงหลอก ทำให้ใครเขาทุกข์ทน

พิษของคำคน

....

A gem cannot be polished without friction, nor a man perfected without trials.

เพชรพลอย ไม่สามรถเป็นประกายได้ หากขาด การเจียระไน

เช่นเดียวกับคน ไม่สามารถสมบูรณ์แบบได้ หากขาด การพิจารณา

Better a diamond with a flaw than a pebble without one.

เพชรที่มีตำหนิ ดีกว่าก้อนกรวดที่ไม่มีตำหนิ

Learning is a treasure that will follow its owner every where.

การเรียนรู้เป็นขุมทรัพย์ที่ติดตามเจ้าของไปทุกแห่งหน

If you wish to know the mind of a man , listen to his words.

หากคุณปรารถนาที่จะรู้จิตใจของคน จงฟังคำพูดของเขา

Behind every able man, there are always other able men.

เบื้องหลังของผู้มีความสามารถทุกคน

จะมีผู้มีความสามารถคนอื่นอยู่เสมอ

Man who waits for roast duck to fly into mouth must wait very, very long time.

ผู้ซึ่งรอให้เป็ดย่างบินมาเข้าปาก จะต้องรอคอยเป็นเวลายาวนาน

Experience is a comb which nature gives to men when they are bald.

ประสบการณ์เป็นดั่งหวี ที่ธรรมชาติมอบใหมนุษย์เมื่อเขาหัวล้าน

Great souls have wills;feeble ones have only wishes.

จิตวิญญาณที่ยิ่งใหญ่ มีความตั้งใจ

จิตวิญญาณที่อ่อนแอ มีแค่เพียงความปรารถนาเท่านั้น

Pomme de terre

La pomme de terre ou patate (fam./qc et français régional) est un tubercule produit par l'espèce Solanum tuberosum, appartenant à la famille des Solanacées. Il s'agit d'un des légumes les plus consommés en Europe, Amérique du Nord et Amérique du Sud. Introduite en Europe au XVIe siècle, ses qualités alimentaires ont d'abord été méconnues, et on ne savait trop comment la nommer. En France, on l'appelait souvent truffe ou truffole, formes conservées dans divers parlers régionaux, notamment en Roussillon ; mais on utilisait aussi le mot cartoufle, à rapprocher de l'allemand Kartoffel, ou tout simplement patate, terme également adopté par de nombreuses autres langues (anglais potato, espagnol et italien patata). Il semble que l'appellation pomme de terre ait été utilisée pour la première fois en 1762 par le botaniste Henri Louis Duhamel du Monceau. Outre ses vertus alimentaires, la pomme de terre est largement utilisée dans l'industrie, sa fécule ayant de multiples destinations.
Pomme de terre (expression figée qui constitue un nom composé) désigne aussi la plante elle-même.

Balle de baseball

Balle de baseball

Une balle de baseball est une balle fabriquée pour le sport de baseball. Selon la specification de la Ligue majeure de baseball, la balle a approximativement 22,9 cm de circonference et pèse 142 g. Elle est souvent fabriquée en liège et caoutchouc. Elle est couverte de cuir et complétée avec 108 points. La taille et le poids de la balle peuvent varier selon les specifications de la ligue.

Histoire
Jusqu'en 1920, la même balle était utilisée pour toute la partie. En 1920, Ray Chapman fut tué après avoir été frappé à la tête par la balle. Depuis, les arbitres remplacent la balle dès qu'elle devient altérée. Aujourd'hui, des douzaines de balles sont utilisées lors d'une seule partie.

http://fr.wikipedia.org/wiki/Balle_de_baseball

ของเค๊าดีน๊ะ วิ๊วววๆ

ratatouille

ชื่ออื่นๆ : Untitled Rodent Project

ชื่อไทย : ระ-ทะ-ทู-อี่ พ่อครัวตัวจี๊ด หัวใจคับโลก

ผู้กำกับ : แบรด เบิร์ด

ผู้แต่ง : แบรด เบิร์ด

วันเข้าฉาย : 26/07/2007

ประเภท Animation, Comedy, Family

ค่ายผู้ผลิต Pixar Animation Studios

ค่ายหนัง บัวนา วิสต้า ประเทศไทย

เว็บไซต์: http://disney.go.com/disneypictures/ratatouille

เนื้อเรื่องย่อ
เรมี่ หนูฝรั่งเศสที่แสนทะเยอทะยาน ความใฝ่ฝันของเขาคือการเป็นสุดยอดเชฟมือหนึ่งให้จงได้ ด้วยความหลงใหลในการทำอาหารของเขานี่เอง ทำให้เรมี่และครอบครัวจับหลัดจับพลูต้องย้ายจากชานเมืองของฝรั่งเศสเข้ามาสู่ “ปารีส”และได้พบว่าตัวเองได้มาอยู่ใต้ภัตคารอันเลื่องชื่อจากฝีมือของสุดยอดปรมจารย์เรื่องอาหารและยังเป็นฮีโร่ในดวงใจของเขา “เชฟ ออกุส กัสโตว์” เมื่อเรมี่ได้(แอบ)ช่วยลิงกวินี่ เด็กก้นครัวที่ทำอาหารไม่ได้เรื่อง ปรุงซุปซึ่งได้รับคำชมจากนักวิจารณ์อาหารที่มีอิทธิพลระดับโลก เรมี่จึงได้ร่วมมือ(กึ่งๆควบคุม) กับลิงกวินี่ในการปรุงอาหารรสเลิศต่างๆ เมื่อพวกเขาเริ่มปฏิบัติการณ์ ความสนุกปนฮา และการไล่จับหนูอันน่าตื่นเต้นที่สร้างความปั่นป่วนวุ่นวายไปทั่วทั้งเมืองจึงเกิดขึ้น และสิ่งเหล่านั้นก็อาจทำให้เขาเอาชนะความเป็นไปไม่ได้ทั้งหลายและไล่ตามพรสวรรค์ที่แท้จริงของเขาได้สำเร็จก็เป็นได้

ต้อนรับวันแม่ --*

เรื่องราวนี้ถ่ายทอดจากบทความหนึ่งของอัสสัมชัญสาส์นฉบับเดือนสิงหาคม พ.ศ. 2540 ซึ่งเขียนโดยมิสอุไรพร นาคะเสถียร เป็นเรื่องจริงของครอบครัวหนึ่งที่มิสบังเอิญทราบมาจากการได้พบคุณแม่ของลูกศิษย์คนหนึ่งซึ่งได้เล่าไว้ เรื่องนี้ต้องยกความดีความชอบให้กับ "มิสอุไรพร" ครูที่มีจิตวิทยาสูงในการสอนลูกศิษย์ให้สำนึกและมีความภาคภูมิใจในความรักของผู้เป็นแม่ ณ. ตึกเซนต์หลุยส์มารี โรงเรียนอัสสัมชัญ แผนกประถม ราวกลางปี พ.ศ.2539 "มิสคะ ช่วงพักเที่ยงจะมีผู้ปกครองมารอพบสองท่านที่หน้าห้องรับรองค่ะ " โทรศัพท์แจ้งจากห้องประชาสัมพันธ์ทำให้มิสอุไรพร นาคะเสถียร คุณครูประจำชั้นป.4 ทำให้มีสอุไรพรรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย เพราะจำได้ว่ามีการโทรนัดหมายจะมาพบจากคุณแม่ท่านหนึ่งเพียงท่านเดียวในวันนี้ เอ...ใครล่ะนี่ จะมีเรื่องอะไรรึเปล่านะ
เมื่อมิสอุไรพรเดินมาถึงหน้าห้องประชาสัมพันธ์ มิสอุไรพรก็แทบยกมือรับไหว้จากสุภาพสตรีทั้งสองท่านไม่ทัน หากก็รู้สึกแปลกใจที่เห็นคุณแม่ท่านหนึ่งยกมือไหว้แต่เพียงแขนข้างเดียว อย่างไรก็ตามมิสได้เชิญคุณแม่ท่านแรกเข้าไปคุยก่อนตามลำดับการนัดโดยเก็บงำความแปลกใจไว้ หลังจากคุยกับคุณแม่ท่านแรกเสร็จมิสจึงเชิญคุณแม่อีกท่านเข้ามาคุยในห้องรับรอง
ภาพแรกที่ได้เห็นชัดๆทำให้มิสอุไรพรตกใจเล็กน้อย แขนซ้ายของคุณแม่เป็นแขนเทียม คุณแม่มาปรึกษาเรื่อง การเรียนของลูก เพราะไม่ได้มาในวันนัดพบผู้ปกครองประจำปีเมื่อต้นปีการศึกษาที่ผ่านมา "ลูกเขาไม่อยากให้มา เขาว่าเขาอายที่แม่ใส่แขนเทียม กลัวโดนเพื่อนล้อแม่มาทีเพื่อนก็ล้อกันประจำว่าแม่แขนเดียว แม่เป็นหุ่นยนต์เหรอ อะไรนี่น่ะค่ะ เลยไม่ได้มา" น้ำเสียงของคุณแม่แฝงแววเอ็นดูมากกว่าที่จะโกรธหรือไม่พอใจ มิสอุไรพรขออนุญาตซักถามเกี่ยวกับสาเหตุที่คุณแม่ต้องใส่แขนเทียม เมื่อได้ทราบความจริงทั้งหมดคุณครูก็ตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะต้องจัดการเรื่องที่ ลูกไม่ยอมรับและไม่เข้าใจแม่นี้โดยเร็ว หากปล่อยเรื่องนี้ไป...ก็จะเป็นบาปอันหนักยิ่งติดตัวเด็กไปในภายหน้าทั้งตัวลูกชายและคนที่ล้อเพื่อนด้วย
ช่วงเย็นวันนั้นมีชั่วโมงลูกเสือแต่ฝนตกหนัก มิสอุไรพรจึงได้ถือโอกาสนำเรื่องนี้มาเล่าให้นักเรียนฟังในห้องเรียน เรื่องราวที่ว่านั้น มีดังต่อไปนี้ วันที่ 21 สิงหาคม พ.ศ.2536 หลังวันแม่เพียงไม่กี่วัน...ครอบครัวหนึ่งได้เดินทางไปเที่ยวนากุ้งที่จังหวัด สตูล ครอบครัวนี้ประกอบด้วยคุณพ่อ คุณแม่ และลูกชายอีกสามคนพวกเขาเดินชมนากุ้งไปตามทางเดินซึ่งเป็นคันดิน
ท่ามกลางบรรยากาศสดชื่นของธรรมชาติ โดยคุณพ่อเดินนำหน้ากับลูกชายคนโตสองคน ส่วนคุณแม่เดินตามหลังมากับลูกชายคนเล็ก ทางเดินที่เป็นคันดินนั้นมีการแบ่งเป็นท้องร่องเพื่อติดตั้งระหัดวิดน้ำ ซึ่งมีใบพัดทำจากเหล็กสูงจากคันดินราว 25ซม คุณพ่อและลูกคนโตสองคนก็ข้ามท้องร่องแล้วเดินนำต่อไปข้างหน้า ไม่มีใครฉุกใจคิดระวังถึงเหตุร้าย แต่แล้วลูกชายคนเล็กกลับก้าวพลาดล้มลงไปในท้องร่อง ขากางเกงเข้าไปติดกับร่องของระหัดวิดน้ำที่กำลังหมุนอยู่ และฉุดขาของลูกทั้งสองข้างเข้าไปในใบพัดเหล็ก
"ถ้าเป็นพวกนักเรียน น้องตกลงไปอย่างนี้พวกเธอจะทำอย่างไร" มิสหยุดเรื่องไว้ก่อนเพื่อซักถาม มองหน้าเด็กนักเรียน ทั้งห้องที่นั่งเงียบกริบ หน้าซีด โดยเฉพาะ "ลูกชาย" ของคุณแม่ท่านนั้น
มิสอุไรพร ดำเนินเรื่องต่อไปทันที "ทุกคนตกตะลึงใช่มั้ย คิดไม่ทันใช่มั้ย แต่นักเรียนรู้มั้ยว่าคุณแม่ท่านตัดสินใจทำอย่างไร" คุณแม่ไม่ยอมเสียเวลาคิดอะไรเลยท่านรีบยึดดึงตัวลูกเอาไว้แล้วเอาแขนซ้ายที่ว่าง อยู่เข้าไปขวางใบพัดเหล็กไว้ ก่อน...ที่ใบพัดจึงหมุนเอาแขนของคุณแม่เข้าไป...คนงานที่เห็นเหตุการณ์รีบปิดเครื่องทันที แต่แรงเฉื่อยทำให้ใบพัดยังหมุนต่อด้วยกำลังแรง...แรงจนกระชากแขนซ้ายของคุณแม่ ขาดสะบั้นลง! คุณแม่กรีดร้องด้วยความเจ็บปวดทรมานแสนสาหัสสติสัมปชัญญะดับวูบลงในทันที ท้องร่องทั่วบริเวณแดงฉานไปด้วยเลือด...เลือดของแม่... ใบพัดเหล็กยังหมุนต่อไปอีกเล็กน้อยและบดเอาขาทั้งสองข้างของลูกชายคนเล็กจน กระดูกหัก ...แต่ไม่ขาดไม่ขาด...เพราะแขนซ้ายของแม่ขาดแทน...ไม่ขาด...เพราะแม้จะไร้ซึ่งสติสัมปชัญญะ มือขวาของคุณแม่ก็ยังยึดตัวลูกเอาไว้แน่น...ไม่ยอมปล่อย...
คุณพ่อและลูกคนโตทั้งสองคนหันกลับมามองตามเสียงตะโกนเอะอะโวยวายของคนงาน พร้อมๆกับเสียงกรีดร้องของคุณแม่ ภาพที่เห็นทำให้พวกเขาช็อกจนแทบสิ้นสติ! คุณพ่อกระโจนพรวดเดียวถึงตัวคุณแม่และลูกน้อย แต่...มันสายเกินไปแล้ว! สิ่งเดียวที่ทำได้คือรีบพาสองแม่ลูกส่งโรงพยาบาลทันที ผลของการรักษาคือคุณแม่ต้องใส่แขนเทียมแทนแขนซ้ายที่ขาดไป ส่วนลูกคนเล็กที่ขาหักต้องอยู่โรงพยาบาลนานราวสามเดือนจึงสามารถเดินเหินได้เป็นปกติ
มิสอุไรพรกวาดสายตามองไปรอบๆห้องถามขึ้นอีกว่า "นักเรียนคิดว่าคุณแม่ท่านนี้กล้าหาญมั้ยคะ" "กล้าหาญมาก " เด็กๆพากันตอบเป็นเสียงเดียวกันพลางพยักหน้า หลายๆคนยังหน้าซีดเซียวเมื่อนึกภาพเหตุการณ์ไปตามที่ครูเล่า มิสมองหน้า "ลูกชาย" ของคุณแม่ท่านนั้นแล้วบอกต่อว่า "นักเรียนทราบมั้ยว่าคุณแม่ท่านนี้เป็นคุณแม่ของเพื่อนเราในห้องนี้เองไหน ใครเป็นลูกของคุณแม่ท่านนี้ยืนขึ้นให้เพื่อนเห็นหน่อยสิ" เด็กนักเรียนคนนั้นยืนขึ้น ท่ามกลางเสียงปรบมือของเพื่อนทั้งห้อง "วันนี้เมื่อเธอกลับไปบ้านมิสฝากเรียนคุณแม่ด้วยว่าพวกเราชื่นชม และยกย่องท่านมากจริงมั้ยพวกเรา"
"จริงครับๆ ใช่ครับๆ" เสียงเล็กๆตอบมาเป็นทางเดียวกัน "มิสได้ทราบมาว่ามีหลายๆคนไปล้อเลียนเพื่อน ไหนคนไหนบ้างคะที่เคยล้อคุณแม่เขา ถ้ามีเราเป็นลูกผู้ชายต้องกล้ารับค่ะ" มีนักเรียน 3-4 คนยืนขึ้น สีหน้าของแต่ละคนซีดเซียวอย่างสำนึกผิด มิสอุไรพรมองหน้าของเด็กกลุ่มนี้อย่างอ่อนโยน ถามว่า "ดีมากนักเรียน ตอนนี้พวกเธอคงอยากพูดอะไรกับเพื่อนใช่มั้ยคะ " เด็กชายกลุ่มนั้นเดินเข้าไปโอบกอดคอแล้ว กล่าวขอโทษเพื่อนด้วยความจริงใจ
ครูสาวน้ำตาคลอ ยืนมองภาพนั้นด้วยความปลาบปลื้มยินดีหนักใจอยู่เหมือนกันว่า หากถามขึ้นมาแล้วไม่มีใครยอมรับว่าเคยล้อเพื่อน...จะทำอย่างไร ? เธอไม่เคยผิดหวังในตัวนักเรียนอัสสัมชัญและจนถึงเวลานี้ก็ยังคงไม่ผิดหวัง ใครเล่า...จะเข้าใจความเจ็บช้ำขมขื่นในหัวใจเล็กๆของเด็กชายคนหนึ่ง ที่ถูกเพื่อนล้อเลียนประสาเด็กโดยไม่ทันคิด หากบัดนี้...ความรักของแม่และน้ำใจของเพื่อนได้สลายปมด้อยในใจของเด็กคนนี้ลงจน สิ้นแล้ว เหลือเพียงความรักและภาคภูมิใจในตัวคุณแม่เท่านั้น
เมื่อหมดชั่วโมงเรียน มิสอุไรพรได้เรียกตัว "ลูกชาย" เข้าไปคุยอีกครั้ง "วันนี้เธอมีอะไรในใจที่คิดว่าควรพูดกับคุณแม่มั้ยคะ" เด็กคนนั้นนิ่งคิดไปชั่วครู่ก่อนจะตอบเสียงสั่นปนสะอื้นไห้ว่า "ผม...ผมจะไปขอโทษคุณแม่ แล้ว...แล้วบอกคุณแม่ว่าผมรักคุณแม่ที่สุดในโลกเลยครับ"
รู้มั้ยน้ำนมหยดหนึ่งซึ่งไหลมาต้องใช้น้ำตาหยาดเหงื่อสักเท่าไหร่ บอกแม่เถอะนะ บอกทุกวัน ว่ารักท่านมากมาย กอดแม่เถอะนะ ให้คุ้นเคย กอดเลยไม่ต้องอาย ก่อนไม่มีแม่ให้กอด...
บทความต้นฉบับเป็นการบรรยายเรื่องธรรมดาแต่ผมนำมาเล่าใหม่ โดยเขียนในลักษณะจำลองเหตุการณ์ดังกล่าวขึ้นมาเพื่อให้เห็นภาพ และได้รับความประทับใจครบถ้วนตามเจตนารมณ์ของผู้เขียนเดิม ใครอยากทราบชื่อและนามสกุลของคุณแม่ท่านนี้ สามารถไปค้นอ่านได้จากอัสสัมชัญสาส์นฉบับดังกล่าว ทั้งนี้ผมขอไม่บอกไว้ ณ ที่นี้เพราะไม่ได้ขออนุญาติจากครอบครัวดังกล่าวให้เปิดเผยได้ เพียงนำเรื่องราวมาให้ได้ชื่นชมกันเท่านั้นทุกวันนี้มีลูกอีกหลายคนที่พบรักใหม่และหลงลืมรักอันบริสุทธิ์ของแม่ และบางคนยอมบูชารักใหม่ด้วยชีวิตที้งแม่ผู้มีแต่ให้ไว้ในความทุกข์ ......
ใครรักแม่...อ่านจบแล้ว...อย่าลืมไปกอดแม่นะครับ กอดแน่นๆ หอมแก้มซ้ายแก้มขวา หอมแล้วหอมอีก หอมหลาย ๆ ที...รักแม่ให้มากๆ และไม่ว่าแม่จะเป็นใคร? ประกอบอาชีพอะไร? รูปร่างหน้าตาอย่างไร? รวยหรือจน? อย่าลืมว่าความรักของผู้ที่เป็นแม่นั้นยิ่งใหญ่ และมากเกินกว่าคนที่เป็นลูกจะสามารถชดใช้ได้หมด.....

http://www.dek-d.com/content/view.php?id=3434 ลิ๊งค์จ้า

Peanuts

Peanuts est un des premiers comics strips à avoir inséré plus de deux ou trois personnagesLes Peanuts sont un groupe d'enfants qui jettent sur le monde un regard contemplatif, à la fois enfantin et adulte. Ils ont chacun leurs particularités et leurs habitudes. Ils agissent cyniquement avec sadisme: Umberto Eco dira dans une présentations d'un livre Snoopy, « ces enfants nous affectent parce qu'ils sont des monstres. Ils sont les réductions monstrueuses et infantiles de toutes les névroses des citoyens modernes de la civilisation industrielle » Il ajoutera « l'univers de Peanuts est un microcosme, une petite comédie humaine pour le lecteur candide comme lettré »
Schulz dessine les enfants avec un graphisme minimaliste et des traits épais. Ils sont remarquables grâce à leurs grosses têtes rondes. Schulz n'a de plus jamais dessiné d'adultes dans Peanuts. Il a toujours dessiné les personnages au même niveau : « Je préferais dessiner mes personnages du même point de vue tout au long du strip car les idées fonctionnaient dans la briéveté et je ne voulais pas interrompre le flot de ce qui se disait ou faisait. Voilà pourquoi il n'y avait pas de place pour les adultes. » [11]. Schulz a cependant dessiné une foule d'adultes assez vague, en 1954, pendant un tournoi de golf auquel participait Lucy et, si des voix de parents se font parfois entendre dans les premiers strips, elles ne tardent pas à complètement disparaître.
Le comic strip commence avec un petit groupe d'enfants aux personnalités très simples : Charlie Brown et son chien, Snoopy, puis Shermy, Patty et Violette, qui seront vite délaissés. Peu à peu, Schulz se concentre sur Charlie Brown, un petit garçon qui rate généralement tout ce qu'il entreprend mais doté d'une rare opiniâtreté : continuant à jouer au baseball bien que son équipe ne gagne pas un match, s'obstinant à vouloir faire voler un cerf-volant qui ne décolle pas... Schulz enrichit rapidement le petit monde de Charlie du pianiste Schroeder (1951) puis de Lucy et de son frère Linus (1952)... Ils entrent dans la bande dessinée en étant tout petit. Lucy n'arrive pas à compter, Schroeder ne sait pas parler (alors qu'il devient un virtuose de son piano-jouet) et Linus ne peut pas tenir debout. Ils grandissent ensuite un temps, après quoi leur âge se fige. En 1954, deux nouveaux personnages apparaissent, Charlotte Braun (personnage mineur) et Pigpen.
Dans les années 1960, la bande dessinée évolue dans deux directions.D'une part, Snoopy évolue très vite et devient un personnage très important. Son comportement devient peu à peu humain. Beaucoup de strips tournent alors autour de la vie fantaisiste et/ou imaginaire du chien - épisodes durant lesquels il peut être un héros de la Première Guerre mondiale, une star du hockey sur glace, un astronaute, un serpent, une chauve-souris... pour le plus grand amusement (et étonnement) des enfants de la série qui se prêtent parfois complètement à la douce folie de Snoopy.Parallèlement, Schulz introduit beaucoup de nuances dans le caractère des enfants, substituant à d'anonymes voisins des personnages au caractère beaucoup plus trempé.Il intègre de nouveaux personnages très importants : Sally Brown en 1960 Frieda en 1961 Peppermint Patty en 1966]Woodstock en 1967 Marcie et Franklin en 1968 et enfin Rerun en 1973

Cathédrale du Christ Sauveur de Moscou

La cathédrale du Christ-Sauveur (en russe : Храм Христа Спасителя), située à Moscou, a été édifiée entre 1839 et 1883 en mémoire de la victoire de la Russie sur Grande Armée de Napoléon Ier (en 1812). Elle fut rasée sur l'ordre de Staline en 1931 pour laisser la place à un édifice monumental (le Palais des Soviets) qui ne fut finalement jamais construit. Une piscine a été bâtie sur le site en 1960. La cathédrale a été reconstituée à la fin des années 1990 sur décision de Boris Eltsine et consacrée en janvier 2000.

Histoire de l'or

Histoire de l'or

L'Homme utilise l'or depuis le Chalcolithique, à la fin de la Préhistoire.
C'est durant l'Antiquité, au VIe siècle av. J.-C., en Perse, que Cyrus II aurait frappé une monnaie en or pour la première fois. L'usage se répandit ensuite en Grèce, puis dans l'ensemble du monde antique durant la période hellénistique à côté des monnaies d'argent, de moindre valeur.
Au début du IIe siècle, vainqueur des Daces, Trajan rapporte à Rome un butin faramineux : 165 tonnes d'or et 300 tonnes d'argent. On parle alors de l'« or des Daces ».
Les Romains instaurèrent le monométallisme or avec Constantin Ier (début du IVe siècle). Ce sont les conquêtes sassanides, puis arabes qui mirent fin à l'importance de l'or en Occident, en provoquant sa pénurie durant tout le haut Moyen Âge. La diffusion de l'or dans le monde occidental connut un renouveau d'abord en Méditerranée au XIe siècle, puis au XIIIe siècle.
Les taxes de compensation dans les codes germaniques étaient appelées wergeld. Les Vikings soumirent les États attaqués à un tribut appelé danegeld : « or des Danois ».
Au Moyen Âge, les alchimistes tentèrent de fabriquer de l'or à partir d'autres substances comme le plomb. Ils pensaient obtenir ce résultat en utilisant la mythique pierre philosophale. Aujourd'hui on a réussi à fabriquer de l'or à partir d'autres métaux dans des accélérateurs de particule, mais le coût de production est plus élevé que le prix de l'or, cette méthode a donc été abandonnée. En alchimie, le symbole de l'or est un point entouré d'un cercle.
La recherche d'or constitua l'une des raisons de la conquête du continent américain. Ainsi, Hernán Cortés entreprit la conquête de l'empire aztèque, situé au Mexique notamment pour accaparer l'or que possédait l'empereur aztèque. Hernán Cortés envoya une grande quantité de ce précieux métal à Charles Quint, dont une partie sous forme de bijoux, mais la plupart furent fondus pour financer les guerres menées par l'Espagne. Les conquistadors devaient prélever le quinto real (c'est-à-dire un cinquième de l'or récupéré) et l'envoyer à Charles Quint. L'or affluant depuis les mines du Nouveau Monde provoqua la richesse de l'Espagne et du Portugal au début de la période moderne, avant de profiter aux autres États européens qui surent mieux le capter, tels la France et la Grande-Bretagne. À la même époque se diffuse la légende de l'Eldorado.
Au XIXe siècle une ruée vers l'or se déclare en Californie et contribue pour une part à la conquête de l'Ouest américain et à la fondation de nombreuses villes, dont San Francisco. Les cités minières construites en des endroits trop reculés furent abandonnées dès que le filon à l'origine de leur richesse vint à se tarir. Ces cités sont aujourd'hui ce qu'on appelle des cités fantômes, vides de population, mais dont les murs tiennent parfois encore debout, préservés par l'aridité du climat local. Les États-Unis restent le deuxième pays producteur d'or dans le monde en 2004.
L'or a servi d'étalon (étalon-or), puis après les accords de Bretton Woods, en 1944, d'étalon de change (Gold Exchange Standard) entre les différents pays du monde jusque dans les années 1970 : en 1971, les États-Unis suspendirent la convertibilité du dollar en or et en 1976, les accords de la Jamaïque contractés par les pays du FMI supprimèrent l'étalon de change or.

Lingots d’or avec Krugerrands
Aujourd'hui, la plus grande réserve d'or mondiale se trouve aux États-Unis, il s'agit de la réserve fédérale de New York, pourtant moins célèbre que celle de Fort Knox, dans le Kentucky. En 1995, les réserves d'or dans les banques du monde entier se montaient à environ 910 millions d'once ce qui représente un cube proche de 12 mètres de côté. On estime que la totalité de l'or extrait par l'homme depuis la Préhistoire pourrait être contenu dans un cube de seulement 20 mètres de côté.
Les sports modernes, enfin, utilisèrent l'or comme récompense suprême lors des différentes compétitions : médailles d'or aux jeux Olympiques, Ballons d'or en football.